Με αστυ­νο­μι­κή, νουάρ εκκί­νη­ση αλλά και με ψυχο­γρα­φι­κό προ­ο­ρι­σμό, το νέο βιβλίο του Γιώρ­γου Μπρά­μου, το Ψέμα του λύκου, το τέταρ­το κατά σει­ρά βιβλίο του, κινεί­ται σαν «εκκρε­μές του τρό­μου» ανά­με­σα στους δύο κύριους ήρω­ές του. Από τη μια πλευ­ρά ένας μονό­χνο­τος μεσή­λι­κας μηχα­νι­κός με αρι­στε­ρές κατα­βο­λές, που διώ­κε­ται για έναν φόνο, και από την άλλη ο διώ­κτης του, ένας τρια­ντα­πε­ντά­ρης αστυ­νο­μι­κός με οικο­γε­νεια­κό παρελ­θόν ριζω­μέ­νο στη χού­ντα. Και στη μέση το πτώ­μα ενός επι­χει­ρη­μα­τία που, έτσι κι αλλιώς, δεν μπο­ρεί να πάθει τίπο­τα χει­ρό­τε­ρο. Η πένα του συγ­γρα­φέα, πλη­σιά­ζει πότε τον διώ­κτη και πότε τον διω­κό­με­νο, στο­χεύ­ο­ντας στην ψυχο­σύν­θε­σή τους, στην ανά­δει­ξη εκεί­νων των στοι­χεί­ων που κρα­τούν και τους δύο όμοια δέσμιους και απο­μο­νω­μέ­νους από την κοι­νω­νι­κή ζωή. Οι δύο όψεις του ίδιου νομί­σμα­τος, της ίδιας δρα­μα­τι­κής επο­χής, του ίδιου ταλαι­πω­ρη­μέ­νου κόσμου, σε ένα βαθιά ψυχο­λο­γι­κό και άκρως πολι­τι­κό μυθι­στό­ρη­μα. Η αστυ­νο­μι­κή από­χρω­ση είναι από­λυ­τα προ­σχη­μα­τι­κή, μπρο­στά στα τρα­γι­κά διλήμ­μα­τα των ηρώ­ων ή στην τρα­γι­κό­τη­τα ολό­κλη­ρης της μετα­πο­λε­μι­κής Ελλά­δας. Υπο­δειγ­μα­τι­κό ψυχο­γρά­φη­μα, που ανα­τρέ­πει κοι­νούς τόπους και βεβια­σμέ­νες απο­φάν­σεις, μια ενδο­σκό­πη­ση του πιο ανυ­πε­ρά­σπι­στου ίσως έμβιου όντος  – του ίδιου του ανθρώπου.