Ο Περου­βια­νός συγ­γρα­φέ­ας Σαντιά­γο Ρον­κα­λιό­λο εξη­γεί για­τί είναι λάθος να πιστεύ­ου­με ότι ο νέος Πρό­ε­δρος των ΗΠΑ είναι ανί­κα­νος και άπει­ρος.

Στο να τρα­βά­ει επά­νω του την προ­σο­χή, ο Ντό­ναλντ Τραμπ έχει επι­τυ­χία. Είναι λιγό­τε­ρο από δύο εβδο­μά­δες στην προ­ε­δρία και έχει εξορ­γί­σει γυναί­κες και υπε­ρα­σπι­στές των μετα­να­στών. Ταυ­τό­χρο­να, έχει φοβί­σει τις μεγά­λες πολυ­ε­θνι­κές – ένας συν­δυα­σμός πρω­το­φα­νής. Έχει υπο­χρε­ώ­σει τον πρό­ε­δρο του Μεξι­κού να ακυ­ρώ­σει την επί­ση­μη επί­σκε­ψή του και έχει προ­κα­λέ­σει το βέτο της Ευρώ­πης για τον πρέ­σβη του. Έχει εκνευ­ρί­σει Ιρα­νούς, Κινέ­ζους, ακό­μα και τον Γενι­κό Γραμ­μα­τέα του ΟΗΕ. Σχε­δόν δύο εκα­τομ­μύ­ρια Άγγλοι έχουν υπο­γρά­ψει την έκκλη­ση να απα­γο­ρευ­θεί η είσο­δος του Τραμπ στη χώρα τους. Πέντε εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι έχουν υπο­γρά­ψει ένα άλλο υπό­μνη­μα ενα­ντί­ον του, για πολ­λά και διά­φο­ρα. Ακό­μα και στε­λέ­χη από το κόμ­μα του, όπως ο Τζον Μακ­Κέιν και ο Άρνολντ Σβαρ­τζε­νέ­γκερ, τρα­βά­νε τα μαλ­λιά τους.

Δεν υπάρ­χει αμφι­βο­λία πως πρό­κει­ται για ρεκόρ. Κανέ­νας δεν μπό­ρε­σε ποτέ να εξορ­γί­σει ολό­κλη­ρο τον κόσμο –κυριο­λε­κτι­κά– σε τόσο λίγο χρό­νο. Όσο ακραία κι αν είναι, δεν είναι σίγου­ρο ότι τα μέτρα  του προ­έ­δρου θα απο­δει­χθούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά. Για παρά­δειγ­μα, η άρνη­ση της βίζας στους πολί­τες επτά μου­σουλ­μα­νι­κών χωρών παρα­βλέ­πει μια λεπτο­μέ­ρεια: οι τρο­μο­κρά­τες που έχουν πραγ­μα­το­ποι­ή­σει επι­θέ­σεις μέσα στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες τα τελευ­ταία χρό­νια είναι όλοι πολί­τες των ΗΠΑ. Ούτε η απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα του τεί­χους στα σύνο­ρα για την ανα­χαί­τι­ση της μετα­νά­στευ­σης από το Μεξι­κό είναι προ­φα­νής. Και, σε τελι­κή ανά­λυ­ση, αν ο Τραμπ ελπί­ζει ότι το Μεξι­κό θα χρη­μα­το­δο­τή­σει το τεί­χος μέσω φόρων στα προ­ϊ­ό­ντα του, εκεί­νοι που στο τέλος θα πλη­ρώ­σουν είναι οι κατα­να­λω­τές στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες.

Προ­φα­νώς, ο πρό­ε­δρος Τραμπ έχει πρό­σβα­ση σε όλες αυτές τις πλη­ρο­φο­ρί­ες. Τότε, όμως, για­τί πασχί­ζει να κατα­στρέ­ψει 70 χρό­νια διπλω­μα­τι­κής δου­λειάς; Τι ανά­γκη έχει να χει­ρί­ζε­ται τις διε­θνείς σχέ­σεις σαν ταύ­ρος σε υαλο­πω­λείο; Πολ­λοί από τους επι­κρι­τές του κατη­γο­ρούν τον Τραμπ ότι είναι απλώς ανί­κα­νος και άπει­ρος. Κάνουν λάθος. Όντως σκέ­φτε­ται, και μάλι­στα με πολύ διαυ­γή τρό­πο. Μόνο που σκέ­φτε­ται άλλο πράγ­μα: τον εαυ­τό του. Ο νέος πρό­ε­δρος, ψημέ­νος σε εμφα­νί­σεις στον κινη­μα­το­γρά­φο και την τηλε­ό­ρα­ση, έχει έναν ρόλο να φέρει εις πέρας. Είπε στους ψηφο­φό­ρους του ότι αυτός θα ήταν δια­φο­ρε­τι­κός, και τώρα οφεί­λει να δώσει στο ακρο­α­τή­ριο αυτό που αγό­ρα­σε. Σύμ­φω­να με όσα έλε­γε, όλοι οι πολι­τι­κοί γνω­ρί­ζουν τι πρέ­πει να κάνουν, μόλις όμως πάρουν την εξου­σία που­λιού­νται στο σύστη­μα και ξεχνούν τις υπο­σχέ­σεις τους.

Αντί­θε­τα, ο Τραμπ, όπως κάθε ηθο­ποιός, έχει χρέ­ος απέ­να­ντι στο κοι­νό του (ένα κοι­νό που συμ­με­ρί­ζε­ται τις αξί­ες του: το 48% των συμπα­τριω­τών του επι­δο­κι­μά­ζει τον απο­κλει­σμό μου­σουλ­μά­νων).

Οι απο­φά­σεις του Λευ­κού Οίκου είναι τόσο βεβια­σμέ­νες που δεν περι­μέ­νουν, καν, τις εκθέ­σεις του Υπουρ­γεί­ου Εσω­τε­ρι­κών ή των δικών τους νομι­κών συμ­βού­λων. Οφεί­λουν να είναι φρε­νή­ρεις, διό­τι λει­τουρ­γούν με τον ρυθ­μό τηλε­ο­πτι­κού προ­γράμ­μα­τος. Αν ο θεα­τής βαρε­θεί, αλλά­ζει κανά­λι. Για παρά­δειγ­μα, για να μη μειω­θεί η ακρο­α­μα­τι­κό­τη­τα, ο πρό­ε­δρος τοπο­θέ­τη­σε επι­κε­φα­λής του Συμ­βου­λί­ου Εθνι­κής Ασφά­λειας τον διευ­θυ­ντή μιας σκαν­δα­λο­θη­ρι­κής εφη­με­ρί­δας.

Και ενό­σω υπο­γρά­φει νόμους με τον πιο πρό­χει­ρο τρό­πο, ο Τραμπ γίνε­ται απί­στευ­τα λεπτο­λό­γος όταν επι­κρί­νει τον αντί­πα­λό του: τα μέσα επι­κοι­νω­νί­ας. Απο­κλεί­ει το CNN, κατη­γο­ρεί τα δελ­τία ειδή­σε­ων ότι σπέρ­νουν το χάος και του­ϊ­τά­ρει εμμο­νι­κά ενα­ντί­ον κάθε εφη­με­ρί­δας που μπο­ρεί να τον επι­κρί­νει. Ακό­μα και ενα­ντί­ον του κωμι­κού προ­γράμ­μα­τος που τον δια­κω­μώ­δη­σε ή του περιο­δι­κού που έγρα­ψε μια κακή κρι­τι­κή για ένα από τα εστια­τό­ριά του. Ο πραγ­μα­τι­κός του στό­χος δεν είναι πολι­τι­κός αλλά επι­κοι­νω­νια­κός: θέλει το πρό­σω­πό του να μονο­πω­λεί τα μερί­δια της τηλε­θέ­α­σης. Ο Τραμπ ξέρει στην εντέ­λεια τι κάνει. Μόνο που δεν διοι­κεί μια χώρα. Διευ­θύ­νει ένα ριά­λι­τι σόου. Και, αν η τηλε­θέ­α­ση το απαι­τεί, είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να το μετα­τρέ­ψει σε ται­νία τρό­μου.

* Το άρθρο του Σαντιά­γο Ρον­κα­λιό­λο δημο­σιεύ­θη­κε (03. 02. 2017) στην εφη­με­ρί­δα El Comercio. Το μυθι­στό­ρη­μά του Καρ­φί­τσες στην άμμο ανα­μέ­νε­ται από τις Εκδό­σεις Καστα­νιώ­τη σε μετά­φρα­ση από τα ισπα­νι­κά του Κώστα Αθα­να­σί­ου. Ο τελευ­ταί­ος μετά­φρα­σε και αυτό το κεί­με­νο για τις «Σελί­δες».