Τζεφ Βάντερμιερ: Ctrl-Alt-Delete, η «Επιβολή»

Στο πρώ­το βιβλίο της τρι­λο­γί­ας της «Νότιας Ζώνης» με τίτλο Αφα­νι­σμός του Τζεφ Βάντερ­μιερ, μια ομά­δα εξε­ρευ­νη­τών αγνώ­στων λοι­πών στοι­χεί­ων, επι­χει­ρούν στη Περιο­χή Χ. Εκεί ανα­κα­λύ­πτουν ανά­με­σα σε άλλες παρά­ξε­νες τρο­πο­ποι­ή­σεις του περι­βάλ­λο­ντος, έναν πύρ­γο βυθι­σμέ­νο στη γη. Αρχί­ζουν να κατε­βαί­νουν στα βάθη του. Ο συγ­γρα­φέ­ας μας περι­γρά­φει λεπτο­με­ρώς τα συναι­σθή­μα­τα τους, όταν αντι­κρύ­ζουν την φτιαγ­μέ­νη από μύκη­τες μυστη­ριώ­δη γρα­φή που ξετυ­λί­γε­ται στους τοί­χους, το πλά­σμα που προ­στα­τεύ­ει τον φάρο. Οφεί­λουν μ’έναν τρό­πο  να ξεχά­σουν τα περισ­σό­τε­ρα από αυτά, αφού το λιγό­τε­ρο που οφεί­λουν να κάνουν, είναι να επι­στρέ­ψουν στον κόσμο των ζωντα­νών.  Όπως ακρι­βώς συνέ­βη και στα μέλη προ­γε­νέ­στε­ρων απο­στο­λών, κανείς τους δεν θυμά­ται πως βρή­καν το δρό­μο της επι­στρο­φής, πέρα από τα σύνο­ρα της  Περιο­χής Χ. Κανείς τους δεν θυμά­ται πως απέ­φυ­γαν τα μπλό­κα, τους φρά­χτες και όποιο άλλο εμπό­διο είχε στή­σει ο στρα­τός, γύρω από τα σύνο­ρα. Ουδείς γνω­ρί­ζει επί­σης τι απέ­γι­νε το τέταρ­το μέλος της απο­στο­λής, η ψυχο­λό­γος. Η οποία παρέ­καμ­ψε τις όποιες ενστά­σεις και τους οδή­γη­σε εκεί, ινκογκνίτο

Εάν υπο­θέ­σου­με ότι η γνώ­ση είναι ασή­μα­ντη, που δεν είναι, το πρώ­το από τα ανο­μο­λό­γη­τα μυστι­κά που κρύ­βει η «Νότια Ζώνη», τεί­νει να απο­κα­λυ­φθεί. Η Επι­βο­λή, έχει πολ­λά περισ­σό­τε­ρα μυστή­ρια στη φαρέ­τρα της. Τα οποία, εκφρά­ζο­νται μέσω της απει­λής και του υπαι­νιγ­μού. Στοι­χεία που βρί­σκο­νται σε κάθε σελί­δα του βιβλί­ου. Με τον διευ­θυ­ντή της υπη­ρε­σί­ας από­ντα, η αφο­σιω­μέ­νη Γκρέις, δεύ­τε­ρη στην ιεραρ­χία, που βαθιά μέσα στην καρ­διά της πιστεύ­ει ότι το αφε­ντι­κό θα γυρί­σει πίσω, φέρ­νο­ντας ένα και­νούρ­γιο νόη­μα στον κόσμο, χρειά­ζε­ται έναν προ­σω­ρι­νό αρχη­γό. Τότε στο παι­χνί­δι μπαί­νει ο Τζον Ροντρί­γκες, ένας μυστι­κός πρά­κτο­ρας προ­ερ­χό­με­νος από την αινιγ­μα­τι­κή «Κεντρι­κή Ομά­δα». Ονο­μά­ζει τον εαυ­τό του ο «Έλεγ­χος». Αν υπο­τε­θεί πως η απο­στο­λή του είναι να επι­βά­λει την τάξη στην ταλα­νι­σμέ­νη από προ­βλή­μα­τα υπη­ρε­σία, αυτό τον θέτει αυτο­μά­τως απέ­να­ντι από την Γκρέις. Η οποία αμέ­σως αμφι­σβη­τεί την κρί­ση του, απο­κρύ­πτο­ντας ουσιώ­δης πλη­ρο­φο­ρί­ες, ενώ παράλ­λη­λα τον κατη­γο­ρεί πως είναι ακα­τάλ­λη­λος για να διοι­κεί. Η Γκρέις κάνει τα πάντα για να υπο­βαθ­μί­σει την εξου­σία του.

Για να πού­με την αλή­θεια όμως, η Γκρέις είναι το μικρό­τε­ρο κακό που αντι­με­τω­πί­ζει ο Έλεγ­χος. Του συμ­βαί­νουν περί­ερ­γα πράγ­μα­τα. Ένα λιω­μέ­νο κου­νού­πι εμφα­νί­ζε­ται μέσα από το παρ­μπρίζ του κλει­δω­μέ­νου αμα­ξιού του. Επί­σης δεν μπο­ρεί να αντι­λη­φθεί πως ένα αντι­κεί­με­νο πέρα από τα σύνο­ρα, ένα παλιό, σπα­σμέ­νο τηλέ­φω­νο έφτα­σε στην κατο­χή του. Σκέ­φτε­ται πως ίσως  ο ίδιος, απου­σιά­ζει απ’τον χρό­νο. Οι υπο­ψί­ες του επι­βε­βαιώ­νο­νται όταν ένα ολό­κλη­ρο από­γευ­μα φαί­νε­ται να λεί­πει από την ημέ­ρα! Όσο η παρά­νοια του μεγα­λώ­νει, ο Έλεγ­χος παθαί­νει εμμο­νή με την βιο­λό­γο, της οποί­ας οι ημε­ρο­λο­για­κές κατα­χω­ρή­σεις ήταν γνω­στές από τον Αφα­νι­σμό. Ο δεσμός μετα­ξύ τους δυνα­μώ­νει. Περ­νούν όλο και περισ­σό­τε­ρο χρό­νο μαζί. O Έλεγ­χος όμως δεν θέλει να συν­δέ­ε­ται με πρό­σω­πα που θα ανα­γκα­στεί να ανα­κρί­νει στη συνέ­χεια. Θα πρέ­πει να έχει πρω­το­βου­λία κινή­σε­ων και όχι να σέρ­νε­ται πίσω από την θέλη­ση άλλων. Στη πορεία αρνεί­ται τον κίν­δυ­νο που απο­πνέ­ει αυτή η γυναί­κα, η οποία μόλις γύρι­σε από την Περιο­χή Χ, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας στον εαυ­τό του πως αυτός είναι ο Έλεγ­χος και ως τέτοιος οφεί­λει να τιμή­σει το όνο­μα του.

Συνή­θως τα μεσαία βιβλία των περισ­σό­τε­ρων τρι­λο­γιών, τεί­νουν προς την μονο­το­νία. Όμως το απο­τέ­λε­σμα εδώ είναι εντυ­πω­σια­κό, ανα­τρέ­πο­ντας τα δεδο­μέ­να. Ο διαρ­κής, επι­κεί­με­νος φόβος που κατέ­στη­σε τον Αφα­νι­σμό τόσο ξεχω­ρι­στό, επα­νέρ­χε­ται και εδώ με τα ίδια απο­τε­λέ­σμα­τα. Όπως και να το δει κανείς, το μεσαίο βιβλίο της «Νότιας Ζώνης»αλλάζει την πορεία της τρι­λο­γί­ας, επι­δρώ­ντας κατα­λυ­τι­κά. Δια­βά­ζο­ντας το κατα­λα­βαί­νου­με πως υπό μια έννοια δεν μάθα­με τίπο­τα επί της ουσί­ας για την «Νότια Ζώνη» στον Αφα­νι­σμό. Στην Επι­βο­λή, οι καλά φυλαγ­μέ­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες της βιο­λό­γου, γίνο­νται πλέ­ον δια­θέ­σι­μες και δημιουρ­γούν προ­ϋ­πο­θέ­σεις ενός νέου αφη­γη­τή. Το γρα­πτό κεί­με­νο, μετα­πλά­θε­ται. Τα πράγ­μα­τα που μαθαί­νου­με για την Περιο­χή Χ, παρα­μέ­νουν άδη­λα για τον Έλεγ­χο και τους συνερ­γά­τες του.

Ο Αφα­νι­σμός μας εισα­γά­γει με από­λυ­το τρό­πο σ’αυτόν τον ανέγ­γι­χτο ερη­μό­το­πο, παρό­λο που η Επι­βο­λή πιά­νει το νήμα από την άλλη πλευ­ρά. Με τον δεύ­τε­ρο τόμο πατά­με ακρι­θι­γώς στην Περιο­χή Χ, κυρί­ως μέσα από τυχαί­ες συνα­ντή­σεις και έμμε­σες ανα­φο­ρές. Η Επι­βο­λή, δια­φέ­ρει από το πρώ­το βιβλίο και στα θέμα­τα ταυ­τό­τη­τας των χαρα­κτή­ρων. Κανέ­νας από τους ήρω­ες του Αφα­νι­σμού δεν διέ­θε­τε όνο­μα. Είχε να επι­τε­λέ­σει έναν ρόλο μόνο ή σκο­πό. Εδώ όχι μόνο οι χαρα­κτή­ρες έχουν όνο­μα, αλλά μαθαί­νου­με και για το ποιόν τους με κάθε δυνα­τή λεπτο­μέ­ρεια. Για παρά­δειγ­μα, ο Βάντερ­μιερ αφιε­ρώ­νει χρό­νο στο παρελ­θόν του Ελέγ­χου. Σ’ένα πολύ μεγά­λο βαθ­μό η Επι­βο­λή εξαρ­τά­ται αφη­γη­μα­τι­κά, από την προ­σω­πι­κή ιστο­ρία του συγκε­κρι­μέ­νου ήρωα. Στό­χος αυτής της αλλα­γής, είναι να βάλει ο συγ­γρα­φέ­ας τους ανα­γνώ­στες, σε θέση ισχύ­ος. Εντός και εκτός της «Περιο­χής Χ». Ο ανα­γνώ­στης «ζει» κάπου εκεί ανά­με­σα, γνω­ρί­ζο­ντας πάντα κάτι περισ­σό­τε­ρο από τους ίδιους τους πρω­τα­γω­νι­στές. Εκτός από έναν. Προ­σο­χή, ο συγ­γρα­φέ­ας δεν καθι­στά τους ανα­γνώ­στες «κολ­λη­τούς» φίλους των ηρώ­ων. Ξέρει πολύ καλά να κρα­τά απο­στά­σεις ασφα­λεί­ας. Στα­δια­κά οι ανα­γνώ­στες νιώ­θουν ότι έχουν τον έλεγ­χο της ιστο­ρί­ας, πιο πολύ από τους ήρω­ες. Άλλη μια δρα­μα­τουρ­γι­κή ψευ­δάι­σθη­ση. Μόνο ο Τζεφ Βάντερ­μιερ έχει τις απα­ντή­σεις. Ένας σπά­νιος απο­θη­σαυ­ρι­στής της σύγ­χρο­νης λογο­τε­χνί­ας. Η “Επι­βο­λή” τελι­κά θέτει τόσα ερω­τή­μα­τα, όσα μπο­ρεί να ανατιμετωπίσει.

Μετά τον Αφα­νι­σμό, το δεύ­τε­ρο βιβλίο της τρι­λο­γί­ας η Επι­βο­λή, εντεί­νει το μυστή­ριο της «Περιο­χής Χ», με εξαι­ρε­τι­κό τρό­πο. Παράλ­λη­λα δεί­χνει την άλλη πλευ­ρά της ιστο­ρί­ας, όπως την μάθα­με στο πρώ­το βιβλίο. Το τρί­το και τελευ­ταίο βιβλίο της σει­ράς, είναι άγνω­στο που θα μας βγά­λει. Ένα πραγ­μα­τι­κό επί­τευγ­μα από τον Τζεφ Βάντερ­μιερ. Εμείς οι ανα­γνώ­στες του, είμα­στε επι­βά­τες σ’αυτό το γοη­τευ­τι­κό ταξίδι

πηγή: Tor.com

Από­δο­ση: Ν.Κ