Μπο­ρείς  να κλά­ψεις μες στο νερό; Ανα­ρω­τιέ­ται ο Αλέ­ξης Στα­μά­της. Η απά­ντη­ση στο νέο του βιβλίο με τον ομώ­νυ­μο αινιγ­μα­τι­κό τίτλο, σε ένα μυθι­στό­ρη­μα που μας δίνει την αίσθη­ση πως κρυ­φα­κού­με τους ανθρώ­πους της διπλα­νής μας πόρ­τας. Τι συμ­βαί­νει πίσω από τους τοί­χους τους γεί­το­να; Τι φαί­νε­ται από αυτόν ή τι αφή­νει αυτός να φανεί; Πόσο απρο­γραμ­μά­τι­στη μπο­ρεί να είναι η ζωή ενός προ­γραμ­μα­τι­στή; Μια θυμό­σο­φος μού είπε κάπο­τε, όταν της μιλού­σα με τα καλύ­τε­ρα λόγια για μια γνω­στή οικο­γέ­νεια: «Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνε­ται στο σπί­τι του άλλου». Με είχε εκνευ­ρί­σει τότε η καχυ­πο­ψία που κλό­νι­ζε την αγα­θή μου προ­αί­ρε­ση. Όμως ο λόγος της δεν είχε την πονη­ριά ενός ηδο­νο­βλε­ψία ούτε την υστε­ρο­βου­λία ενός ωτα­κου­στή. Κυρί­ως εννο­ού­σε αυτό που ξέρου­με όλοι αλλά συχνά αρνού­μα­στε να το δεχτού­με: ότι τίπο­τα δεν είναι αυτό που φαί­νε­ται. Παρα­δο­χή που διέ­πει τα περισ­σό­τε­ρα βιβλία του Αλέ­ξη Στα­μά­τη και κυρί­ως αυτό, το τελευ­ταίο, όπου μέσα σε ένα περι­βάλ­λον φαι­νο­με­νι­κά ειρη­νι­κό και ήσυ­χο τα μέλη μιας οικο­γέ­νειας είναι κινού­με­νες βόμ­βες. Ή μάλ­λον νάρ­κες ξεχα­σμέ­νες από τον χρό­νο ή τον πόλε­μο. Μετά την «Κυρια­κή», το πρώ­το λογο­τε­χνι­κό βιβλίο που περι­διά­βα­ζε την κρί­ση στην Ελλά­δα, ο Στα­μά­της επι­στρέ­φει με ένα μυθι­στό­ρη­μα γρή­γο­ρων εναλ­λα­γών και καται­γι­στι­κών απο­κα­λύ­ψε­ων, με ένα βιβλίο που μυρί­ζει βρα­δύ­καυ­στο φυτί­λι, όπως άλλω­στε και η ελλη­νι­κή κοι­νω­νία σήμε­ρα.

 

[pl_label type=“info”]Δείτε[/pl_label] το “book-trailer”:

[pl_video type=“vimeo” id=“52152180”]