Ένας από τους διεισ­δυ­τι­κό­τε­ρους και σημα­ντι­κούς συγ­γρα­φείς της επο­χής μας, είναι σίγου­ρα ο Κλά­ου­ντιο Μάγκρις από την Τερ­γέ­στη. Τα βιβλία του κινού­νται ανά­με­σα στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και την επι­νό­η­ση. Η λογο­τε­χνία του Μάγκρις κατα­βυ­θί­ζε­ται στην ανθρώ­πι­νη ψυχή για να βρει, αν συμ­βει ποτέ, την αλή­θεια της. Μια δυνα­τή γεύ­ση από την φιλο­σο­φία του Μάγκρις δια­βά­σα­με στο επί­γραμ­μα του πρώ­του του βιβλί­ου που μετα­φρά­στη­κε στα ελλη­νι­κά με τίτλο: Μικρό­κο­σμοι (εκδ Πόλις, μτφρ: Αθα­να­σία Δρα­κο­πού­λου, βρα­βείο Premio Strega 1997) και ήταν ένα κομ­μά­τι του Μπόρ­χες που αφο­ρού­σε έναν ζωγρά­φο. Ο οποί­ος ζωγρά­φι­ζε τοπία, βου­νά, θάλασ­σες, δέντρα και στη πορεία συνει­δη­το­ποί­η­σε ότι ζωγρά­φι­ζε τον εαυ­τό του. Ο ανώ­νυ­μος και μη ήρω­ας του Μάγκρις σιγά-σιγά γίνε­ται Εμείς. Ένας συγ­γρα­φέ­ας που χρη­σι­μο­ποιεί με αρι­στο­τε­χνι­κό τρό­πο ένα μείγ­μα αρμο­νί­ας και αταξίας.

Το νέο του βιβλίο με τίτλο: Υπό­θε­ση αρχεί­ου (μτφρ: Άννα Παπα­σταύ­ρου, Καστα­νιώ­της), μιλά­ει για ένα γκρο­τέ­σκο Μου­σείο Πολέ­μου που ευαγ­γε­λί­ζε­ται την ειρή­νη, για τις αίθου­σες και τα όπλα του, που το καθέ­να αφη­γεί­ται γεγο­νό­τα πάθους και παρά­νοιας· η ιστο­ρία ενός ανθρώ­που που θυσιά­ζει τη ζωή του για να το κατα­σκευά­σει, για να λυτρω­θεί μέσα από την ανα­ζή­τη­ση μιας βαθιά κρυμ­μέ­νης αλή­θειας· η ιστο­ρία μιας γυναί­κας, της Λουί­ζας, με κλη­ρο­νο­μιά την εξο­ρία των Εβραί­ων και τη σκλα­βιά των μαύ­ρων. Ο κορυ­φαί­ος Ιτα­λός συγ­γρα­φέ­ας σκά­βει με μανία στην αμεί­λι­κτη κόλα­ση των ενο­χών και των αμαρ­τη­μά­των μας. Αφη­γεί­ται ένα συγκλο­νι­στι­κό έπος, πλα­σμέ­νο από τρα­γω­δί­ες και σιω­πές, της αγά­πης και της φρίκης.

Εδώ παρα­θέ­του­με μια εφ’ο­λης της ύλης τηλε­ο­πτι­κή συνέ­ντευ­ξη του Κλά­ου­ντιο Μάγκρις στην ΕΡΤ και στον Ανταίο Χρυ­σο­στο­μί­δη, στο πλαί­σιο των εκπο­μπών: Οι κεραί­ες της επο­χής μου. Με ελλη­νι­κούς υποτίτλους