Ένας πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νος συγ­γρα­φέ­ας οφεί­λει να θέτει ζητή­μα­τα με την είσο­δό του στη λογο­τε­χνία. Το μυθι­στό­ρη­μα δεν είναι πεδίο για ασκή­σεις ύφους ούτε για βιω­μα­τι­κές τοι­χο­γρα­φί­ες. Ο Γιώρ­γος Κακού­ρος το γνω­ρί­ζει καλά και γι’ αυτό βου­τά στα βαθιά με το πρώ­το του βιβλίο, όπου ξανα­φέρ­νει στο τρα­πέ­ζι το πολι­τι­κό στοι­χείο και προ­σπα­θεί να κατα­λά­βει πού συνα­ντά το ανθρώ­πι­νο και πού δια­χω­ρί­ζε­ται από αυτό. Με δεδο­μέ­νη την αρι­στε­ρό­στρο­φη σκέ­ψη του, διε­ρευ­νά τις αντι­νο­μί­ες που γεν­νά η πολι­τι­κή στρά­τευ­ση, έχο­ντας εγκύ­ψει επί μακρόν στην ιστο­ρία της ελλη­νι­κής Αρι­στε­ράς από τις αρχές του εικο­στού αιώ­να μέχρι το εμβλη­μα­τι­κό 1991. Η ρωγ­μή είναι ο τίτλος του πρώ­του του βιβλί­ου, αλλά είναι πολ­λές οι ρωγ­μές που ανοί­γο­νται στο μυθι­στό­ρη­μα. Συνει­δη­τά ή ασύ­νει­δα ο Κακού­ρος βιώ­νει την πορεία της Αρι­στε­ράς ως μια ακο­λου­θία τεκτο­νι­κών μετα­το­πί­σε­ων, ισχυ­ρών σει­σμών και μετα­σει­σμών τόσο στο συλ­λο­γι­κό όσο στο ατο­μι­κό επί­πε­δο. Τους κρα­δα­σμούς τούς αισθά­νε­ται σε όλο το βιβλίο και ο ανα­γνώ­στης, καθώς ο συγ­γρα­φέ­ας τον κεντρί­ζει από πολ­λές οπτι­κές γωνί­ες. Η στρά­τευ­ση, η πίστη σε ένα συλ­λο­γι­κό όρα­μα, ανα­με­τριού­νται με την απου­σία, τη μονα­ξιά, την απο­μό­νω­ση. Πιο οδυ­νη­ρά τελι­κά ανα­δει­κνύ­ο­νται τα εσω­τε­ρι­κά ρήγ­μα­τα, που κομ­μα­τιά­ζουν τους ήρω­ες και ενί­ο­τε τους ακρω­τη­ριά­ζουν. Τι μπο­ρεί να βγει από αυτή την ιστο­ρία; Η απά­ντη­ση σε ένα συναρ­πα­στι­κό βιβλίο που ακτι­νο­γρα­φεί ανθρώ­πους και ιδέ­ες με μια έντι­μη, ακρι­βο­δί­καιη, αλλά και αισιό­δο­ξη ματιά.