Όποιος δια­βά­ζει για πρω­τη φορά ένα πολι­τι­κό, αιχ­μη­ρό άρθρο του Θανά­ση Καρ­τε­ρού, τον «παντρεύ­ε­ται» και τον δια­βά­ζει για πάντα. Τι είναι αυτό που αιχ­μα­λω­τί­ζει τον ανα­γνώ­στη; Κατά τη γνώ­μη μου, όχι το διε­γερ­τι­κό πολε­μι­κό στοι­χείο των κει­μέ­νων του, αλλά η συγκι­νη­τι­κά ανθρω­πι­στι­κή βάση της κοσμο­α­ντί­λη­ψής του. Αυτό τον ξεχω­ρί­ζει από πολ­λούς άλλους γρα­φιά­δες με επί­σης στέ­ρεη θεω­ρη­τι­κή σκευή και με επί­σης διαρ­κή συμ­με­το­χή στα κοι­νω­νι­κά κινή­μα­τα. Ο Καρ­τε­ρός μπή­κε στη λογο­τε­χνία με το Ο σύντρο­φος Πολύ­φη­μος και η μισή αλή­θεια – Ιστο­ρί­ες τσέ­πης για όσους επι­μέ­νουν και ήρθε για να μεί­νει. Το τελευ­ταίο τραμ απέ­δει­ξε πως πρό­κει­ται για σημα­ντι­κό συγ­γρα­φέα. Το νέο του βιβλίο, Η εξέ­γερ­ση των νεκρών, επι­βε­βαιώ­νει την άνε­σή του να κινεί­ται σε οποιο­δή­πο­τε ζοφε­ρό σύμπαν χωρίς να χάνει τη ζωτι­κό­τη­τα, το χιού­μορ, την ικμά­δα που τον ξεχω­ρί­ζει και ως άνθρω­πο. Άκρως επί­και­ρο μυθι­στό­ρη­μα, που μας απο­πλα­νεί σε μια σκο­τει­νή πολι­τεία που δεν δια­φέ­ρει από τη σημε­ρι­νή. Μια πολι­τεία όπου υπέρ­τα­τος νόμος είναι το κέρ­δος, ενώ το κρά­τος απο­μυ­ζά ακό­μα και τους νεκρούς. Παρα­λη­ρη­μα­τι­κός λόγος που κόβει την ανά­σα, και μετά μας συνε­φέρ­νει με τεχνη­τές ανα­πνο­ές. Κύριοι ήρω­ες όλοι της γης οι κολα­σμέ­νοι, όπου άπα­ντες οι καλοί χωρά­νε, αρκεί να ετε­ρο­κα­θο­ρί­ζο­νται από μια στυ­γνή εξου­σία που καθη­με­ρι­νά τους θανα­τώ­νει. Μια από­λυ­τα πετυ­χη­μέ­νη μετα­φο­ρά της σύγ­χρο­νης ελλη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, των αδιε­ξό­δων του καπι­τα­λι­σμού και της απα­ξί­ω­σης της ανθρώ­πι­νης ζωής, που έχουν γεν­νή­σει ένα νέο είδος ανθρώ­που: τον «άνθρω­πο-σκου­πί­δι».