Το μυθι­στό­ρη­μα Αυτό που σου ανή­κει (μτφρ: Τόνια Κοβα­λέν­κο) είναι ένα εκπλη­κτι­κό ντε­μπού­το, που στέλ­νει την Λολί­τα του Βλά­ντι­μιρ Ναμπόκοφ…αδιάβαστη. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό δείγ­μα της ατμό­σφαι­ρας που κυριαρ­χεί στο βιβλίο, είναι η αρχι­κή σκη­νή του τρί­του μέρους, με τίτλο «Σύφι­λη»: Ο Αμε­ρι­κα­νός ανώ­νυ­μος αφη­γη­τής παρα­κο­λου­θεί γεμά­τος ζήλια τον Βούλ­γα­ρο νοι­κια­σμέ­νο ερα­στή του, να κάθε­ται στο σαλό­νι του μικρού δια­με­ρί­σμα­τος και μέσα από το λαπτοπ να κανο­νί­ζει ραντε­βού με άλλους άντρες. Ανα­ρω­τιέ­ται: «Πως κατέ­λη­ξα να γίνω σαν κι αυτούς τους τύπους που ζουν στα σκο­τει­νά; Προ­σφέ­ρο­ντας οτι­δή­πο­τε μου ζητη­θεί για κάτι που ποτέ δεν μπο­ρεί να μου δοθεί ελεύ­θε­ρα». Διδά­σκο­ντας αγγλι­κή φιλο­λο­γία, ο μονα­χι­κός ομο­φυ­λό­φι­λος πρω­τα­γω­νι­στής και αφη­γη­τής του βιβλί­ου ζει ποι­η­τι­κή αδεία, μια ζωή γεμά­τη αυτο­συ­γκρά­τη­ση και χαμέ­νες ευκαι­ρί­ες.

Στην Σόφια της Βουλ­γα­ρί­ας, η ομο­φυ­λο­φι­λία είναι ανε­κτή όσο παρα­μέ­νει μυστι­κή. Μέσα σ’αυτό το υψη­λού ρίσκου αντερ­γκρά­ου­ντ γκέι δίκτυο, όπου καθη­με­ρι­νό φαι­νό­με­νο είναι οι πλη­ρω­μέ­νες ερω­τι­κές συνευ­ρέ­σεις, κάνει την εμφά­νι­ση του ο Μίτ­κο. Ένας εξω­στρε­φής, ωμής αγριό­τη­τας και γοη­τεί­ας ερα­στής, με τον οποίο ο πρω­τα­γω­νι­στής μας παθαί­νει σεξουα­λι­κή εμμο­νή. Όταν ο Μίτ­κο εμφα­νί­ζε­ται στο κατώ­φλι ζητώ­ντας χρή­μα­τα, ο μέχρι πρό­τι­νος εγκρα­τής αφη­γη­τής έχο­ντας κατά νου την ηθι­κή αμφι­ση­μία και τα «ψευ­δή κίνη­τρα», απε­λευ­θε­ρώ­νει την γεν­ναιο­δω­ρία του μ’αυτόν τον ημιά­στε­γο άντρα τον οποίο ποθεί, αλλά παρα­δέ­χε­ται ότι δεν τον θέλει για μια «νόμι­μη», σχέ­ση. Το μυθι­στό­ρη­μα Αυτό που σου ανή­κει, δεν εξε­ρευ­νά μόνο αυτή την αδιέ­ξο­δη σχέ­ση, αλλά την φύση της εμμο­νι­κής κτη­τι­κό­τη­τας: τι κλη­ρο­νο­μείς, τι συμ­φω­νείς και τι περι­μέ­νεις να νιώ­σεις για τον εαυ­τό σου.

Ο αφη­γη­τής δου­λεύ­ει πάνω στο πεδίο της ντρο­πής, ως έννοια. Ο ρεπου­μπλι­κά­νος πατέ­ρας του, οι Βουλ­γά­ρες νοσο­κό­μες και τα νοι­κια­σμέ­να αγό­ρια, περι­μέ­νουν και θέλουν από εκεί­νον, να «αισθαν­θεί». Τον ενθαρ­ρύ­νουν να αρνη­θεί, να ανα­κα­λέ­σει ή και να κρύ­ψει την σεξουα­λι­κή του προ­τί­μη­ση, για να έχει ως αντάλ­λαγ­μα μια πιο εύκο­λη ζωή. Ο ίδιος αρνεί­ται πει­σμα­τι­κά. Αυτή του η στά­ση προσ­δί­δει στο βιβλίο μια λυτρω­τι­κή χροιά, σε μια κατά γενι­κή ομο­λο­γία απελ­πι­σμέ­νη ερω­τι­κή ιστο­ρία. Ο μεγά­λος συγ­γρα­φέ­ας Έντμου­ντ Γουάιτ, χαρα­κτή­ρι­σε το μυθι­στό­ρη­μα του Γκρίν­γου­ελ, αρι­στούρ­γη­μα. Σίγου­ρα το Αυτό που σου ανή­κει, στέ­κε­ται στο ίδιο ύψος με μερι­κά τα κορυ­φαία έργα της σύγ­χρο­νης παγκό­σμιας λογο­τε­χνί­ας όπως: ο Θάνα­τος στην Βενε­τία, του Τόμας Μαν, Λολί­τα του Βλά­ντι­μιρ Ναμπό­κοφ, Τα σκο­τει­νά μονο­πά­τια του έρω­τα, του Άλαν Χόλιν­γκ­χερ­στ ή το A case of knives της Κάντια Μακ­Γουί­λιαμ.

Ο Μίτ­κο απο­τε­λεί μια συνέ­χεια αυτής της λογο­τε­χνι­κής παρά­δο­σης.  Απω­θη­τι­κός και συμπα­θη­τι­κός ταυ­τό­χρο­να . Αν και δεν δίνει μεγά­λη σημα­σία στον εαυ­τό του, ο Μίτ­κο γνω­ρί­ζει πολύ καλά πως να ερε­θί­ζει τους πελά­τες. Πότε προ­τάσ­σει την περη­φά­νεια του, πότε είναι παθη­τι­κός, πότε ευχα­ρι­στεί εκεί­νον που τον ευερ­γέ­τη­σε, πότε δια­τυ­πώ­νει καλυμ­μέ­νες απει­λές, σαν από­δει­ξη της καλο­σύ­νης του: «Θα μπο­ρού­σα να σ’έχω κλέ­ψει, θα μπο­ρού­σα να σε πλη­γώ­σω, αλλά δεν είμαι απ’αυτούς τους τύπους», λέει ο Μίτ­κο κατά την διάρ­κεια ενός καυ­γά. Η πρό­ζα του Γκρίν­γου­ελ είναι σαφώς επη­ρε­α­σμέ­νη από εκεί­νη του Χόλιν­γκ­χερ­στ. Δια­θέ­τει ομοιο­μορ­φία, ενώ παράλ­λη­λα την δια­περ­νά μια νοσταλ­γι­κή χροιά. Επι­δέ­ξια γρα­φή γεμά­τη φυσι­κές λεπτο­μέ­ρειες, σ’ένα σύμπλεγ­μα ηθι­κών στά­σε­ων. Ο έρω­τας του ανώ­νυ­μου αφη­γη­τή για την αρσε­νι­κή πόρ­νη, ανοί­γει τον δρό­μο για να γνω­ρί­σου­με καλύ­τε­ρα τον Αμε­ρι­κα­νό καθη­γη­τή, όπως και τον ίδιο τον συγ­γρα­φέα. Κάπου στην μέση του βιβλί­ου υπάρ­χει ένα σημείο, όπου ο Γκρίν­γου­ελ απο­γειώ­νε­ται και αξί­ζει τον έπαι­νο όλων. Όταν ο αφη­γη­τής πλη­ρο­φο­ρει­ται το τέλος του πατέ­ρα του, ξανα­ζεί νοε­ρά πλευ­ρές της κατα­πιε­στι­κής οικο­γε­νεια­κής συν­θή­κης, σε μια παρά­γρα­φο 40 σελί­δων! Ενώ περι­φέ­ρε­ται στα προ­ά­στια της Σόφιας.

Η φόρ­μα του κει­μέ­νου μαζί με τις αμεί­λι­κτες κακο­τυ­χί­ες που περι­γρά­φο­νται, δημιουρ­γούν μια αίσθη­ση κλει­στο­φο­βι­κού σασπέ­νς. Αν και το απο­γυ­μνω­μέ­νο ύφος του βιβλί­ου, οδη­γεί το σασπέ­νς, στην θλί­ψη. Οι επι­τυ­χί­ες του Γκαρθ Γκρίν­γου­ελ όπως και των Καρλ Ούβε Κνά­ου­γκορ­ντ και Χάνια Για­να­γκι­χά­ρα, δεί­χνουν πως οι συνή­θειες του ανα­γνω­στι­κού κοι­νού, αλλά­ζουν. Οι καθη­λω­τι­κές ανα­μνή­σεις του κορ­μιού και του πνεύ­μα­τος, επα­να­το­πο­θε­τούν την σχέ­ση μας με την λογο­τε­χνι­κή από­λαυ­ση. Όπως και να’χει το Αυτό που σου ανή­κει, απο­τέ­λει σίγου­ρα ένα απα­ραί­τη­το έργο του και­ρού μας

Πηγή: The Telegraph

Από­δο­ση: Ν.Κ