ΕΡ: Ποιοι ήταν οι λόγοι που σας έκα­ναν να ξεκι­νή­σε­τε την περι­πέ­τεια της γραφής;

ΑΠ: Η ανά­γνω­ση άλλων βιβλί­ων, ο νοε­ρός διά­λο­γος που είχα ανοί­ξει μαζί τους

ΕΡ: Ποιες ήταν οι δυσκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­σα­τε ως συγ­γρα­φέ­ας στα πρώ­τα σας βήματα;

ΑΠ: Αχ, όλα ήταν εύκο­λα στην αρχή. Ορμή, ιδέ­ες, άπλε­τος χρό­νος. Μετά δυσκό­λε­ψαν πολύ τα πράγματα

ΕΡ: Τι θυσιά­ζει κανείς για να είναι συγ­γρα­φέ­ας, καλ­λι­τέ­χνης γενικότερα;

ΑΠ: Την από­λαυ­ση της ζωής. Ζει για να επι­νο­εί και για να γρά­φει. Κάθε ιστο­ρία που ακού­ει, τη βλέ­πει στο μυα­λό του τυπωμένη.

ΕΡ: Σε ποιο βαθ­μό έχει επη­ρε­ά­σει η συγ­γρα­φή τη ζωή σας και η ζωή σας τα κεί­με­να σας;

ΑΠ: Εκβάλ­λουν η μία στην άλλη και ετε­ρο­κα­θο­ρί­ζο­νται σε τέτοιο βαθ­μό, που δεν ξέρω τελι­κά τι έζη­σα και τι επινόησα

ΕΡ: Τι πιστεύ­ε­τε ότι έχει αλλά­ξει ή τι έχει δια­φο­ρο­ποι­η­θεί μέσα σας σε συγ­γρα­φι­κό επί­πε­δο από τότε που ξεκινήσατε;

ΑΠ: Έχω χάσει τον σαρ­κα­σμό μου («θα σε τσα­κί­σουν κι εσέ­να τα χρό­νια σκου­πί­δι», έλε­γε ο αγα­πη­μέ­νος μου ποι­η­τής). Κι έχω γίνει πολύ αυστη­ρή με τα κεί­με­να μου. Περισ­σό­τε­ρο σβή­νω, παρά γράφω.

ΕΡ: Τι σημαί­νει για εσάς λογοτεχνία;

ΑΠ: Ένα άγριο ζώο που κάθε­ται στο τρα­πέ­ζι και τρώ­ει με μαχαί­ρι και πιρούνι.

ΕΡ: Πως χαρα­κτη­ρί­ζε­τε την περί­ο­δο την οποία διανύουμε;

ΑΠ: Δεν μπο­ρείς να ζεις και να κρί­νεις ταυ­τό­χρο­να, χρειά­ζε­ται απόσταση.

ΕΡ: Ποια βιβλία ή συγ­γρα­φείς σας έχουν επη­ρε­ά­σει δια­χρο­νι­κά και γιατί;

ΑΠ: Η Βιρ­τζί­νια Γουλφ, η Μαρ­γα­ρί­τα Καρα­πά­νου και η Κλα­ρί­σε Λισπέ­κτορ. Έφε­ραν μια ελευ­θε­ρία που τσα­κί­ζει κόκ­κα­λα. Μια επα­νά­στα­ση, που ούτε στα πιο τρε­λά  όνει­ρα του, ονει­ρεύ­τη­κε ο φεμινισμός.

ΕΡ: Όταν δεν γρά­φε­τε με τι ασχολείστε;

ΑΠ: Με την κόρη μου

ΕΡ: Τι σας παρα­κι­νεί ακό­μη και σήμε­ρα να γρά­φε­τε ιστορίες;

ΑΠ: Αυτή η ερώ­τη­ση έχει μεγα­λύ­τε­ρο ενδια­φέ­ρον από οποια­δή­πο­τε από­πει­ρα απάντησης….